«Бәйбіше де болдым, тоқал да болдым»: шымкенттік әйел баянсыз бақыт жайлы жан сырын ақтарды

45 жастағы әйелдің шынайы өмірінен алынған ащы да сырлы әңгімесі оқырманның жүрегін тебірентеді.

Бақыт деген не? Көпшілік бұл сөздің мағынасына терең бойламай, жай ғана тілек ретінде қолданады. Ал шын мәнінде, бақыттың баянсыз түрін бастан өткергендер ғана оның қадірін түсінеді. Шымкенттік Тамаша есімді әйел – сондай жандардың бірі. Ол өзі туралы: «Жаңбыр тоқтаған соң қажетсіз боп қалған қолшатырдаймын» – дейді. Оның өмір жолы мен тағдырлы шешімдері бүгінгі күннің көп әйеліне ой саларлық.

«Мен бірінші болуға үйренген едім…»

Мектеп пен университет қабырғасында үздіктер қатарында болған Тамаша қай істе де бірінші болуға тырысатын. Жеңіске деген жігерін өмірдің барлық саласына да қолданғысы келді. Спортпен шұғылданып, сымбатты келбет пен табанды мінездің арқасында көпшіліктің назарында жүрді. Дегенмен, өмірінің нағыз жеңісі – ол сүйіктісін кездестіріп, отбасын құрған сәтінен басталды.

Бақытты күндер тым қысқа болды

Күйеуінің туған ауылына барып келе жатқан жолда жол апатынан қаза табуы – оның тағдырына ауыр соққы болды. Жолдасынан айырылып, жесір атанған кезде ол небәрі 29 жаста еді. Қолында кішкентай қызы, басында үйі болса да, жаны бос қалды. Өмірдің соққысынан есін жинап, жұмысқа шығып, жалғыздықпен күресуге мәжбүр болды.

Тоқал болуға келісу

Тағдыр жолықтырған келесі ер адам одан 13 жас үлкен, отбасылы азамат еді. Бастапқыда анасы қарсы болғанымен, уақыт өте анасы да қызын түсінді. «Тоқал» деген ауыр атаққа қарамай, жан жылуын іздеген Тамаша ақыры сол адаммен бірге өмір сүруге шешім қабылдайды. Қайғылы өткен өмірінен кейін ол нағыз қамқор ер-азаматтың жанында өзін қауіпсіз, қажетті сезінді. Ол ер адам оның қызына да қамқорлық танытты.

Бақытты күндер де баянсыз аяқталды

Кейінірек, бірнеше жыл бірге тұрған соң, ол азамат отбасына біржолата оралып, байланыстарын үзеді. «Менен емес, ол мені тастап кетті», – дейді Тамаша. Ол кезде ер азамат өз денсаулығына байланысты, әрі ұл-қыз, немерелерінің ортасына оралу қажеттігін алға тартты. Тамаша: «Ол маған тәнім үшін емес, жаным үшін керек еді» – деп қынжылады.

«Өкінбеймін, бірақ…»

45 жасқа келген Тамаша қазір де тіршілігіне риза. Қызы – студент, ұлы – мектеп жасында. Бірақ жан сырын бөлісетін, ішкі жалғыздығын жеңілдететін жан жоқ. «Өмірдің соңын ойлап қадам жасау керек екен. Тоқалдың бақытты сәттері болады, бірақ ол ұзаққа созылмайды», – дейді ол.